Persoonlijke relatie met G’d: hoe ga je om met een ernstige ziekte

door Tineke Knol

Als baby en vijfjarig meisje heb ik in het ziekenhuis gelegen. In die periode is de kern ontstaan voor veel moeiten in mijn leven. Als kind was ik vaak angstig. In mijn volwassen leven heb ik regelmatig hulp gehad voor klachten als angst, somberheid en het gevoel dat het leven zwaar was. Geen van de hulpverleners bedacht dat de kern hiervoor in m’n vroegste kindertijd lag. Vanuit angst zocht ik mijn hele leven naar controle en overzicht. Daardoor vond ik nooit goed balans.

Al vrij vroeg vond ik mijn bescherming bij G’d. Dichtbij Hem voelde ik vaak wel de veiligheid die ik in mijn eigen gevoel zo miste. Hij is altijd mijn houvast geweest. Een schuilplaats voor als het me te moeilijk was. In de tijd dat onze kinderen klein waren heb ik ook een moeilijke periode met angst gekend. Ik was bang dat ik ze kwijt zou raken. Eigenlijk was dat mijn oude kinderlijke angst, geprojecteerd op hen.

Wat ik heel bijzonder vind, is dat ik rond die periode , op verschillende manieren leerde dat ik mijn angst (om de kinderen) moest loslaten. Een van die keren las ik in Romeinen, “Ik heb je de Geest niet gegeven om in angst te leven. Ik heb je de Geest gegeven om mij te kunnen aanroepen als Abba Vader”. Toen wist ik dat ik mijn angst moest loslaten en overgeven aan G’d. Ik heb toen gebeden “Heer de kinderen zijn van U in leven en in sterven en Uw wil geschiedde niet de mijne”. Mijn angst legde ik zo bij Hem neer. Daarna heb ik rustige jaren gehad op het gebied van angst.

Tot 2014. Toen kreeg ik borstkanker. De angst was, op een ander vlak, in volle hevigheid terug. Angst voor de operatie, een onzekere toekomst en angst om te sterven. Maar dwars door de angst, zoals ook eerder in mijn leven, was daar G’d. Hij droeg mij en zorgde ervoor dat ik, ook in de ziekte, zegeningen mocht ervaren. Maar hoe verder ik in het traject van herstel kwam, hoe angstiger ik werd. Niet zozeer voor de kanker, maar voor alle dingen die ik om me heen of in het nieuws hoorde.

De angst werd zo hevig dat het realiteit leek. Gelukkig kwam ik in contact met een oncologie psycholoog. Ik zie het als zegen van G’d, dat zij eigenlijk direct zag wat ik nodig had. Doordat ik, als klein meisje, in het ziekenhuis had gelegen miste ik een basisgevoel van veiligheid. Dat was een traumatische ervaring. Mijn hele leven had ik hier last van gehad. De jaren, nadat ik mijn angst had overgegeven, en veel minder moeite ervoer, was het traumatische als het ware in een ruststand.

De borstkanker zorgde ervoor dat het in volle hevigheid weer aanwezig was. Zij stelde EMDR therapie voor. Gedurende deze therapie herstelde ik wonderlijk van mijn angst. Ik ervoer een gevoel van veiligheid en rust zoals ik dat nog niet eerder gekend had. G’d leerde me door deze therapie, ‘Ook toen je klein en angstig was, Ik was daarbij. Daar waar jij onrust en dreiging voelde, was Ik degene die grip had.’ Dat wist ik altijd al. Maar nu mocht ik het ook in de basis voelen.

Ik had heel sterk het gevoel dat ik iets anders wilde in mijn leven. Dat ik mensen wil wijzen op Hem en Zijn genade. Ik dacht, ‘nu is de tijd daarvoor aangebroken”. Maar bijna tegelijkertijd kreeg ik lichamelijke klachten. Na een aantal weken, kwam ik terecht bij de internist, die direct een scan wilde laten maken. De uitslag hiervan was uitzaaiingen van de borstkanker op veel verschillende plekken. De grond zakte onder onze voeten weg. En de angst, was er meer dan ooit.

Radeloos heb ik me gevoeld, in paniek en ook momenten door G’d verlaten. Mijn hele leven was al met moeite en vallen en opstaan geweest en nu ook nog dit? Maar ook deze keer, nu ik me verstikt heb gevoeld door angst, is daar G’d. Hoe radeloos ik me soms ook voel, telkens richt Hij me op, moedigt me aan, zegt “vertrouw Mij”. Wees stil en weet dat ik G’d ben! Ik heb grip! En daardoor voel ik hoop. Ik probeer naar Hem te kijken en niet naar de golven. In grote lijnen lukt dat. In Zijn kracht. Hij geeft rust, ondanks de omstandigheden.

Ik vraag G’d iedere dag of Hij mij genadig wil zijn en genezing wil schenken. Maar liever blijf ik ziek onder Zijn vleugels , dan dat ik genezing ontvang zonder Hem. Want in mijn leven heb ik mogen ervaren, dat niets zo goed is , als een leven heel dicht bij Hem. Want hoe de omstandigheden ook zijn, Hij is trouw!