Autisme

Hij kijkt weg wanneer ik mijn vraag gesteld heb. Hoe het was bij de muziektherapie, daar moet hij even over nadenken. Zijn hoofdje schudt wat en hij draait wat met zijn ogen. Dan geeft hij antwoord. Het geheel duurt enkele minuten langer dan je verwacht bij iemand zonder autisme. Als dan zijn zusje binnenkomt en op zijn speelgoed afloopt, betekent dat het voorlopige einde van ons gesprekje, zijn  structuur wordt nu danig bedreigd.

“Sarah!” Roept hij, en een wezenlijke paniek klinkt in zijn stem. Zijn arm schiet een aantal keren schuin naar beneden en hij draait met zijn oogjes. Sarah kijkt hem met een uitdagende blik aan en daarna kijkt ze in mijn richting. Ik waarschuw haar en ze onderbreekt haar actie. Ik stel hem gerust en leid hem naar een activiteit die hij kan doen en welke geschikt is voor hier en nu. De rust keert voor heel even weer.Mijn zoon is autistisch. Dat is de diagnose die door een arts gesteld is. Hij beleeft de wereld heel anders dan wij. Hij is daarmee wel heel speciaal en hij was al zo lief toen we nog van niets wisten. Vaak is het voor hem een beperking maar ook vaak is het een verrijking voor ons om iets mee te krijgen van een andere kijk op de realiteit. Hij ziet elk detail. Denkt na over situaties “in stukjes” en moet moeite doen om het geheel te zien en te begrijpen. De spanning die dit bij hem oplevert raakt hij kwijt door dwangmatig handelen: het armpje dat schuin uitsteekt of het zachte knikken en schudden met het hoofdje. Maar wat is en blijft hij lief, hij roert ons hart met zijn bijzondere persoonlijkheid.

“Mama, kijk eens naar de wolken, er zijn allemaal kleuren bij”. En als hij in de woonkamer komt en de weersomstandigheden zijn anders, ziet hij de veranderde lichtval waardoor het interieur er anders uitziet en nodig bestudeerd moet worden. Een nieuwe blouse is een ramp voor hem. Maar hij weet welke spulletjes ik mooi vind omdat hij heel goed gekeken heeft. In de klas hoort hij elk kuchje en elk geluidje waardoor hij zijn rekenwerk dikwijls niet af heeft. Maar thuis lukt het in zijn vertrouwde omgeving meestal wel. Hij raakt snel in paniek maar hij maakt de baby met gemak aan het lachen. Onze zoon. Autisme is officieel  een beperking. Ja, buiten de deur misschien wel. Maar onder ons is het gewoon.Soms denken mensen dat de Eeuwige het zo geregisseerd heeft. Een straf, zo uitgezocht, of anderszins. Maar zou het zo simpel zijn? Wie ben ik om daar iets van te zeggen? Een ding weet ik zeker: ondanks zijn autisme gelooft mijn zoon dat Adonai zijn vader in de Hemel is. Dankzij zijn autisme voert hij zeer gestructureerd zijn gebedjes uit. Door alles heen zal Adonai Zijn eigen weg met mijn jongen gaan en hem leiden en beschermen. Door alles heen.

Lilian