Verberg mij onder uw vleugels

Verberg mij onder  Uw vleugels
Psalm 17 vers 8

O, eindeloze pijn, en verdriet zo diep dat niet kan worden uitgedrukt
Donkere wolken verzamelen zich, laten het licht verdwijnen,
Zorgen zo zwaar die de borst drukken,
Kneuzen, vermorzelen, alle leven verstikken.
Een innerlijke wereld in oorlog en uiteengerukt door conflict.
Een plaats waar de nacht regeert
Een plaats van tranen die vloeien.
Geen medelijden hier of iemand met een luisterend oor.
Geen rust van werken of verlichting van zorg.

Ieder voor zijn recht, zijn weg, zich zelf
Geen tijd om een moeder’s zucht te horen, een klacht;
Een schreeuw die naar boven, naar God’s eigen hart gaat,
Een verstilde kreet, een brandende pijn.
Verraden, alweer, door degenen die men het meeste liefheeft
Mijn Yeshua naar u kom ik in vlucht,
Verberg mij in Uw liefdevolle Hart.
Tilt u mij op voordat de nacht gaat vallen.
En leidt me naar het gebied van licht,

Waar zit het Lam op zijne Troon,
Hij die voor de Zijnen leed.
Degene die de zonde verzoende.
En liet me zien op Hem alleen.
Hij begrijpt me en leidt me verder,
Totdat mijn werk op aarde is gedaan.
Hij tilt mij op; Hij neemt mijn hand;
Totdat ik bereik het hemelse land.